W Tokio dobiegają końca igrzyska Głuchych – największa multidyscyplinarna impreza sportowa wśród niesłyszących. Wydarzenie, które od stu lat promuje równość, integrację oraz wybitne osiągnięcia sportowców Głuchych, ponownie przyciągnęło setki zawodników z całego świata. Mimo imponujących wyników i regularnie docierających wiadomości o sukcesach Polaków w Japonii, w naszym kraju impreza ta przeszła niemal bez echa – a przecież Biało-Czerwoni wracają z 19 medalami, z których każdy stanowi powód do wielkiej dumy.
Sportowe święto w medialnej ciszy
Igrzyska Głuchych – często określane jako Deaflympics – to wydarzenie o ugruntowanej tradycji, posiadające własną strukturę organizacyjną i bogatą historię sięgającą 1924 roku. W jubileuszowych XXV Letnich Igrzyskach Głuchych w Tokio rekordowa liczba 3000 sportowców z ponad 80 krajów rywalizowała o medale w łącznie 21 dyscyplinach: od pływania i lekkoatletyki, po sporty zespołowe czy sztuki walki.
Wiele krajów traktuje te zawody na równi z igrzyskami olimpijskimi czy paralimpijskimi, doceniając sukcesy swoich reprezentantów i ogromne znaczenie tej imprezy dla całej społeczności osób niesłyszących. Niestety w polskiej przestrzeni medialnej wydarzenie to po raz kolejny pozostało praktycznie niezauważone. Poza szczątkowymi materiałami publikowanymi w niszowych i lokalnych mediach czy komunikatami przekazywanymi za pośrednictwem środowiskowych kanałów informacyjnych, trudno było natrafić na obszerną relację, analizę wyników i potencjalnych szans medalowych czy fachowy komentarz ekspertów.
Polscy sportowcy — niewidoczni bohaterowie
Polscy sportowcy w rodzinie Deaflympics obecni są od samego początku, czyli od letnich igrzysk w Paryżu w 1924 roku. Mimo to niewielu kibiców w naszym kraju w ogóle zdaje sobie sprawę, że takie igrzyska właśnie się odbyły, a na pytania, kto reprezentował Polskę podczas tegorocznych zmagań w Tokio, w jakich dyscyplinach oraz z jakim rezultatem, przeważnie nie otrzymamy odpowiedzi. Brak rozpoznawalności niesie ze sobą przykre konsekwencje takie jak mocno ograniczone wsparcie sponsorów, trudności organizacyjne czy malejącą liczbę młodych osób zainteresowanych sportem. Sportowcy, którzy wkładają ogrom pracy w przygotowania do najważniejszych imprez, za poniesiony trud nie otrzymują ani należnej im uwagi, ani adekwatnych laurów i zaszczytów.
Kwestia braku zainteresowania jest bardzo złożona i składa się na to wiele przyczyn. Najczęściej wskazuje się na: dominację innych wydarzeń sportowych – mainstreamowe media skupiają się głównie na największych, komercyjnie atrakcyjnych imprezach; niewiedzę i brak zrozumienia specyfiki tego sportu – w tym faktu, że igrzyska Głuchych nie są częścią ruchu paralimpijskiego; niedostateczną promocję – zarówno ze strony instytucji sportowych jak i samych mediów; uprzedzenia i stereotypy – wciąż pokutuje bowiem przekonanie, że sport Głuchych jest mniej „widowiskowy”, choć poziom prezentowany przez zawodników jest w pełni wyczynowy.
Cisza, którą należy przerwać
Rosnąca świadomość na temat różnorodności i dostępności powinna iść w parze ze zwiększonym zainteresowaniem igrzyskami Głuchych. Relacje z takich wydarzeń mają ogromną wartość edukacyjną: pokazują, że świat sportu jest szerszy i bardziej zróżnicowany niż mogłoby się wydawać. Polska – kraj o tak silnie rozwiniętych tradycjach sportowych i licznych sukcesach na arenach olimpijskich – powinna aktywnie wspierać sportową działalność swoich niesłyszących obywateli.
Kończące się w Tokio igrzyska przypominają, że świat sportu jest pełen niezwykłych historii, które zasługują na stałą obecność w naszej codzienności. Cisza w Polsce na temat igrzysk Głuchych nie jest tylko kwestią braku informacji — to sygnał, że w społeczeństwie wciąż potrzebujemy realnych działań sprzyjających integracji i budowaniu przyjaznej przestrzeni, w której każdy będzie czuć się tak samo ważny i doceniony. Warto przełamać tę ciszę choćby z samego szacunku dla naszych sportowców, którzy mimo życiowych wyzwań z dumą noszą w sercu biało-czerwone barwy.
W Tokio Polskę reprezentowało 94 zawodników i zawodniczek, którzy powrócą do kraju z dorobkiem 19 krążków – 5 srebrnych i 14 brązowych. Ich postawa po raz kolejny przypomina, że w świecie sportu Głuchych kryje się ogrom tak pożądanych we współczesnym świecie wartości — determinacja, pasja, solidarność i prawdziwa siła charakteru.
Medaliści igrzysk Głuchych w Tokio:
Srebro (5):
- Oskar Gołębiowski – lekkoatletyka, bieg na 400 metrów
- Oskar Gołębiowski – lekkoatletyka, bieg na 400 metrów przez płotki
- Konrad Powroźnik – pływanie, 400 metrów stylem zmiennym
- Weronika Nowicka, Julia Chmielewska, Klaudia Jarzewicz, Julia Dragan – pływanie, sztafeta 4×100 metrów stylem dowolnym
- Wiktor Wojciechowski, Konrad Powroźnik, Kacper Nowicki, Rafał Wójcik (w el. wystąpili Jakub Kramarczyk, Igor Stempurski, Dawid Dragan) – pływanie, sztafeta 4×200 metrów stylem dowolnym
Brąz (14):
- Dominika Bolek – judo, turniej indywidualny (kat. do 52 kg)
- Patrycja Kuczyńska – kolarstwo górskie, cross-country short track (XCC)
- Paweł Arciszewski – kolarstwo górskie, cross-country short track (XCC)
- Bartosz Brzezicki – lekkoatletyka, skok wzwyż
- Oskar Kokoszewski – lekkoatletyka, pchnięcie kulą
- Agata Kosztowny – lekkoatletyka, maraton
- Alicja Biedna, Natalia Nowaczyk, Sara Plewczyńska, Martyna Boguszewicz – lekkoatletyka, sztafeta 4×100 metrów
- Klaudia Jarzewicz – pływanie, 50 metrów stylem grzbietowym
- Julia Dragan – pływanie, 200 metrów stylem zmiennym
- Rafał Wójcik – pływanie, 200 metrów stylem dowolnym
- Konrad Powroźnik – pływanie, 400 metrów stylem dowolnym
- Igor Stempurski, Wiktor Wojciechowski, Rafał Wójcik, Konrad Powroźnik (w el. wystąpili Wojciech Witecki, Dawid Dragan, Jakub Kramarczyk, Kacper Nowicki) – pływanie, sztafeta 4×100 metrów stylem dowolnym
- Tomasz Zarek, Grzegorz Szczęsny, Michał Pick, Paweł Szymczak – bowling, turniej drużynowy mężczyzn
- Gabriela Dyszkiewicz, Julia Leszczyńska, Monika Śmiżewska-Dorsz – tenis stołowy, turniej drużynowy kobiet
_______
Fot. Reprezentacja Polski Niesłyszących-XXV Letnie Igrzyska Głuchych TOKIO 2025/Facebook