Rafał Wilk, legenda polskiego kolarstwa szosowego, wywalczył w Paryżu na handbike’u brązowy medal w wyścigu ze startu wspólnego. To jego piąty w karierze medal zdobyty na igrzyskach paralimpijskich.
Choć Rafał Wilk jazdą na rowerze fascynował się dziecka, to kilkanaście lat życia poświęcił na ściganiu się na motocyklach, kontynuując poniekąd rodzinną tradycję. Z „czarnym sportem” wcześniej zawodowo związany był jego ojciec, który nie zmuszał syna do przejęcia „pałeczki”. Młody Wilk, któremu największe sukcesy przyjdzie świętować w barwach rodzinnej Stali Rzeszów, przygodę ze speedwayem rozpoczął w 1991 roku. Na początku onieśmielała go prędkość, ale szybko się do niej przyzwyczaił, podobnie jak do faktu, że motocykl pozbawiony jest hamulców.
Dzień, w którym narodził się na nowo
3 maja 2006 roku błyskotliwą karierę na torze przerwał wypadek. Ósmy bieg w ligowym meczu. KSŻ Krosno podejmuje GTŻ Grudziądz. Na ostatnim okrążeniu Wilk wpada w koleinę, w wyniku czego traci panowanie nad pojazdem. Odbija się od bandy i bezwładnie upada na tor. Jest już za późno, aby jadący za nim Martin Vaculik mógł zareagować. „Dobija” kolegę, który w szpitalu dowiaduje się, że był to jego ostatni wyścig. Druzgocącą wiadomość o tym, że już nigdy nie wstanie z wózka, przyjmuje z niedowierzaniem. Wkrótce przekonamy się, że „góra” przygotowała już dla niego nowy plan, który Wilk z konsekwentnie i z pokorą zacznie realizować.
Choć dramat na żużlowym torze diametralnie zmienił życie Wilka, to gdy oswoił się z myślą, że jego resztę spędzi na wózku, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Dziś w rozmowach nieraz podkreśla, że w tamtym dniu – dniu wypadku, narodził się na nowo. Przypadek zadecydował o tym, że ponownie zapałał miłością do kolarstwa. Prędkość, adrenalina i rywalizacja – tego w okresie rekonwalescencji brakowało mu najbardziej. Od 2009 roku centralne miejsce w jego życiu zajmuje trzykołowy rower z napędem ręcznym, tzw. handbike. Na treningi wyrusza przed dziesiątą rano i w czasie dwugodzinnego rozruchu pokonuje dystans kilkudziesięciu kilometrów.
Pięć razy na paralimpijskim podium
Podczas pierwszych profesjonalnych zawodów na szosie Wilk na własnej skórze przekonał się, jak sporo brakuje mu jeszcze do czołówki. Przełomowy okazał się 2012 rok. Liczne zwycięstwa w maratonach i półmaratonach oraz wygrana klasyfikacja generalna Pucharu Świata stanowiły przedsmak tego, co wydarzy się w Londynie. Z igrzysk paralimpijskich będących jego debiutem przywiózł dwa złote krążki, dedykując zdobyte trofea nieżyjącemu tacie. Cztery lata później w Rio de Janeiro obronił tytuł w indywidualnej jeździe na czas, a w starcie wspólnym dowiózł do mety srebro.
Rafał Wilk jest jak wino – lat i nagród przybywa mu z każdym rokiem, a on nie zwalnia tempa. W grudniu na liczniku „stuknie” mu 50-tka, ale on wydaje się nie patrzeć na metrykę. Igrzyska w Paryżu są jego czwartymi w karierze. Wczoraj w jeździe na czas uplasował się na siódmej lokacie. Dziś poszedł na całość i ze wszystkich sił postanowił zawalczyć o swoje miejsce w historii. Wyścig ze startu wspólnego rozpoczął spokojnie. W połowie dystansu był szósty, mając wszystko pod kontrolą. Kiedy zobaczył, że rywale stopniowo zaczynają się wykruszać, jeszcze mocniej docisnął. Na mecie zameldował się na medalowej trzeciej pozycji, a jego strata do obrońcy tytułu, Holendra Jetze Plata, wyniosła nieco ponad 5,5 minuty. Srebro zgarnął Austriak Thomas Fruhwirth, który finiszował 31 sekund za Holendrem.
To już piąty medal wywalczony przez Rafała Wilka na igrzyskach paralimpijskich. Trzy złota oraz srebro i brąz czynią go bez wątpienia najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii polskiego kolarstwa szosowego. Dorobek ten wzbogaca aż dziesięć krążków przywiezionych z mistrzostw świata, z których dokładnie połowę stanowi złoty kruszec.
_____
Fot. Adam Nurkiewicz/Polska Fundacja Paralimpijska/Robert Szaj